"به نامزدهای گوناگون عرض میکنم ،جوری حرف بزنید که اگر در خرداد سال آینده نوار امروز شما را جلوی خودتان گذاشتند یا پخش کردند، شرمنده نشوید؛ جوری وعده بدهید که اگر چنانچه آن وعده را بعداً به رخ شما کشیدند، مجبور نباشید تقصیر را گردن این و آن بگذارید که نگذاشتند، نشد."

 این جملات، رهبر انقلاب خطاب به نامزدهای ریاست جمهوری در هشت روز مانده به انتخابات سال 92 بود. سخنانی که در آن زمان به دلیل حساسیت رقابت‌های انتخاباتی چندان در خاطر نماند و به فراموشی سپرده شد؛ امروز پس از گذشت 4سال از آخرین انتخابات ریاست جمهوری، نه‌تنها بازخوانی این وعده‌ها ایرادی ندارد بلکه در تشخیص و انتخاب فرد شایسته برای آینده بسیار حائز اهمیت است.

اکنون و در انتهای دولت یازدهم قضاوت در خصوص وعده‌های انتخاباتی آقای روحانی نقش تعیین کننده‌ای در قبول یا رد ایشان در دور دوازدهم ریاست جمهوری خواهد داشت. یکی از وعده‌های روحانی در عرصه سیاست خارجی ایران، نحوه تعامل وی با کشورهای جهان و بازگرداندن عزت به پاسپورت ایرانی بود.

وعده‌ای که امروز با گذشت 4 سال کیفیت آن برای همگان واضح است. قطع رابطه با عربستان و برخی کشورهای منطقه خلیج فارس، تنزل رتبه پاسپورت ایران نسبت به سال 2012، افزایش کشورهای خواستار روادید برای مردم ایران و در نهایت اخلال در ورود و خروج اتباع ایرانی به آمریکا از نمونه‌های شاخص غیر واقعی بودن وعده‌ها و شعارها حکایت می‌کند.

بی شک علل موارد مذکور همگی به شخص حسن روحانی و سیاست های دولت او مربوط نمیشود اما مقصود از طرح موضوع، سوال در خصوص این مسئله است که اساسا باتوجه به ماهیت کشورهای غربی و عربی علیه جمهوری اسلامی و مخالفت آنها با سیاست های ضد استکباری ،عملا طرح چنین شعاری منطقی، عقلانی و عملی بوده است؟

اکنون نه یک سال بلکه 4 سال از وعده غیر واقعی و غیر عملی بازگشت عزت به پاسپورت ایرانی می‌گذرد و در حقیقت این وعده انتخاباتی هم به بن‌بست رسیده است. وعده‌ای که از ابتدا با ماهیت سلطه جویی کشورهای غربی و با روند ضد اسلامی کشورهای عربی در تعارض داشت و صرفا بازی با اعتماد مردم برای جمع آوری بیشتر رای و الغای فضایی رویایی پس از انتخاب شخص حسن روحانی بود.

موج سواری و بازی با احساس نیازهای مردم در زمان‌های انتخابات، با هدف پیروزی امروزه به یکی از آفت‌های اصلی انتخابات مبدل شده است. شعارها و وعده‌های متوهمانه در روند هیجانات انتخاباتی به نوعی در اذهان مردم اثر می‌گذارد که پس از انتخاب فرد تا مدتها دم زدن و پیگیری آن وعده‌ها به فراموشی سپرده می‌شود. اگر فردی آن وعده‌های غیرعملی را از فرد مسئول مطالبه کند جوابش در محترمانه ترین حالت، سهل انگاری مسئولین گذشته خواهد بود.

انتهای پیام/ز