واقعیت این است كه این اعتراض حق آنان است؛ همچنان كه اگر صاحبان دیگر مشاغل نیز دچار مشكل مشابهی شوند، شاید اقدام به چنین واكنشی كنند. درواقع این یك اعتراض صنفی است؛ ولی دوستانه و از روی خیرخواهی باید به این شهروندان محترم گفت كه این راه در نهایت مثمر ثمر نیست.

شاید یكی از بهترین مطالبی كه در تأیید این ادعا منتشر شده است، تصویر كارتونی است كه در صفحه آخر روزنامه شهروند منتشر شد. در این تصویر تاكسی‌ زرد به صورت فردی كه به راهپیمایی اعتراضی علیه اسنپ و تپ‌سی رفته است، با تلفن همسرش مواجه می‌شود كه درخواست دارد او را به جایی ببرد. آقای راننده هم می‌گوید فعلاً رفته‌ام راهپیمایی نمی‌توانم بیایم، بهتر است یك اسنپ بگیری و خودت بروی! درواقع هنگامی كه منافع شخصی خودشان نیز پیش می‌آید، از وجود چنین پدیده‌ای استقبال می‌كنند، ولی از آنجا كه این پدیده را در كلیت مخالف منافع خویش می‌بینند، نسبت به آن اعتراض دارند.

درخصوص این اعتراض چند نكته را باید یادآوری كرد:

١ـ هر چند این حق رانندگان تاكسی است كه نسبت به پدیده‌ای كه گمان می‌كنند منافع آنان را در خطر قرار می‌دهد، اعتراض كنند، ولی اینكه در راهپیمایی و اعتراض خود از ابزارها و شیوه‌هایی استفاده كنند كه ربط چندانی به مسأله ندارد، پسندیده نیست. اینكه گفته شود نرم‌افزار نفوذی نابود باید گردد؛ یا اسنپ آمریكایی نابود باید گردد یا پلاكاردی را با عنوان ایثارگران انقلاب اسلامی در دست بگیرند و یا از طرف خانواده‌های شهدا، جانبازان و ایثارگران خود را معرفی‌كردن در موضوعی كه به قول خودشان صنفی است، پسندیده نیست و این ذهنیت را ایجاد می‌كند كه گویی در اصل ماجرا اظهارنظر جدیدی كه قابل دفاع باشد، ندارند و به این نوع ابزارها متوسل شده‌اند.

٢ـ مخالفت با این شیوه‌های جدید و نوآورانه در حمل‌ونقل حتی اگر در كوتاه‌مدت موثر باشد، در میان‌مدت با شكست مواجه خواهد شد؛ علت نیز روشن است، یكی از كارهای تكنولوژی كم‌كردن هزینه‌هاست. در دنیای مدرن بخش مهمی از افزایش تولید به دلیل سرمایه‌گذاری‌های جدید نیست، بلكه به دلیل بالا رفتن بهره‌وری است؛ اعم از افزایش بهره‌وری نیروی انسانی یا فناوری. بنابراین تاكسیرانان ایرانی چاره‌ای ندارند جز اینكه خود را با شرایط جدید فناوری تطبیق دهند. بهتر است مثال از روزنامه‌نگاران زده شود. ما به‌عنوان روزنامه‌نگار از زمانی كه اینترنت آمده است، تا حد زیادی كسب‌وكارمان در روزنامه‌ها دچار ركود شده است. ما چند راه پیش روی خود داشتیم و داریم یا اینكه به این وضع ركود تن دهیم كه به نفع ما نیست یا اینكه درخواست برخورد با اینترنت و بستن آن را بكنیم كه ممكن و مفید هم نیست یا اینكه خود را با شرایط جدید هماهنگ كنیم و استفاده‌های لازم را از آن ببریم؛ طبیعی است كه راه سوم موثرتر و بهتر است و دو راه دیگر با شكست مواجه خواهد شد. رانندگان تاكسی نیز نمی‌توانند جلوی این فناوری مهم قد عَلَم كنند به این خیال كه بر آن فایق خواهند آمد. آنان باید خیلی پیش از این خود را برای هماهنگ‌كردن با اقتضائات این فناوری آماده می‌كردند تا بهترین بهره را از آن ببرند؛ نه آنكه منفعلانه منتظر بمانند تا هر گاه كسی كاری انجام داد با آن مخالفت كنند.

٣ـ اگر این شركت‌های جدید به نفع جامعه و مردم است، مخالفت با آن نیز به ضرر تاكسیرانان خواهد شد؛ زیرا آنان خود را در برابر مردم قرار می‌دهند و این به تنش موجود میان مسافر و راننده اضافه خواهد كرد. نگاه به اینترنت نباید به گونه‌ای باشد كه آن را تهدید بدانند، بلكه این فرصتی است كه باید بیشترین بهره‌برداری از آن انجام شود. فراموش نكنیم كه یكی از پدیده‌های زشت در ایران نظام حمل‌ونقل تاكسی به‌ویژه در شهرهای بزرگ است؛ بسیاری از جرایم و جنایات از طریق این سیستم حمل‌ونقل رخ می‌دهد، رابطه میان مسافر و راننده در موارد گوناگونی به دعوا و جدل كشیده می‌شود، وضعیت داخل خودروها به‌طور معمول تأسف‌آور است و كنترل چندانی بر روی رانندگان وجود ندارد. به‌طور قطع تاكسی‌های اینترنتی می‌توانند قدری از این مشكلات را حل كنند؛ همچنان كه تاكنون كرده‌اند. بنابراین مخالفت با آنها نه‌تنها نتیجه‌ای ندارد، بلكه قدرت انطباق‌پذیری رانندگان تاكسی‌های موجود را كاهش می‌دهد و ممكن است روزی برسد كه تمام بازار خود را در برابر این پدیده جدید از دست بدهند. به همین دلیل بهترین كار نه اعتراض است و نه انفعال، بلكه بالا‌زدن دست‌ها و تبدیل‌شدن به یك شركت پویا و مهم و وارد رقابت‌شدن با این شركت‌هاست و بالاخره اعتقاد به اینكه فناوری فرصت است و نه تهدید.

انتهای پیام/ز