پناهنده شدن حتی یک تبعه کشوری نزد کشور دیگر مایه سرافکندگی دولت کشور مبدأ است. این دقیق مانند این می ماند که فرزندی از خانه پدر خود به خانه همسایه پناه ببرد. آیا چنین رویدادی مایه سرافکندگی پدر خانواده نیست حتی اگر یکی از فرزندانش به خانه همسایه بگریزد؟ برای مثال آیا هرگز شنیده شده هیچ یکی از اتباع کشور سوئیس به کشور دیگری پناهنده شده باشد؟ برعکس، تعداد پناهندگان از کره شمالی به کره جنوبی چقدر است؟ آیا هرگز شنیده شده از کره حنوبی هم کسی به کره شمالی پناهده شده باشد؟

حال اگر تعداد پناهندگان افزایش یابد یا متقاضیان پناهندگی افراد دارای مناصب دولتی باشند به ویژه اگر دارای "گذرنامه سیاسی" باشند یا اقدام به پناهندگی آنان در ظرف زمانی کوتاهی صورت گرفته باشد، چنین وضعیتی قویاً گواهی بر "شدت التهاب سیاسی" در آن کشور است.

این دقیقا شرح حال وضعیتی است که اینک ترکیه ی اردوغان در آن گرفتار آمده است. بنا به اعلام مقامات دولت آلمان از مقطع کودتای تابستان ۲۰۱۶ به این سو، فقط در آلمان تعداد ۱۳۶ تن از نمایندگان دولت ترکیه با گذرنامه سیاسی و به همراه خانواده‌های‌شان از دولت آلمان تقاضای پناهندگیسیاسی کرده اند. بیشتر این پناهجویان، از افسران نظامی عالیرتبه ترکیه هستند که به نمایندگی از کشورشان نزد ناتو خدمت می کردند.

تصور اینکه حتی یک مقام دولتی به ویژه با داشتن گذرنامه سیاسی نزد کشور دیگر تقاضای پناهندگی کند برای کشور مبدأ تخریب کننده است چه رسد به این که ۱۳۶ تن از آنان و آن هم در فاصله زمانی کوتاهی به این صرافت بیافتند که برای نجات جانشان از گزند دولتشان نزد دولتی دیگر پناه بجویند.

چنین رویدادی در تاریخ یا کم سابقه و یا بی‌سابقه است و در نتیجه ضربه حیثیتی بزرگی به دولت اسلامگرای اردوغان بشمار می رود به ویژه اگر در نظر آوریم که این افسران هر یک اسرار مهمی از کشور خود را در سینه دارند و اگر مورد سوء استفاده سرویس‌های جاسوسی قرار بگیرند سیستم امنیتی ترکیه در مخاطره قرار می گیرد. این افزون بر آن است که تقاضای پناهندگی این تعداد زیاد مقامات ارشد سیاسی- نظامی گواه "عدالت گم شده" در ترکیه است. این یعنی کارگزاران و معتمدان دیروز یک نظام سیاسی امروز فریادگر بی‌عدالتی در کشور خود هستند و چه صدایی بلندتر از این صدا برای داوری جهانیان درباره آن نظام سیاسی است؟

انتهای پیام/ز