به گزارش سایت خبری«رازق»:

من خودم به شخصه عاشق بازی محرم نوید کیا هستم و هزاران بار افسوس خوردم که چرا بدنش لیاقت حفاظت از استعدادش را نداشت یا مجتبی جباری ، نابغه ای بود از آن ها که در لحظه می تواند نتیجه ای را عوض کند .اما خب وقتی نام علی کریمی به وسط می آید ، شکی برای انتخاب به جا نمی ماند. زمین بازی علی کریمی جای دیگری بود و سطح درخشش او در مساحتی بسیار درخشان تر !
برخلاف خیلی ها من اعتقاد دارم ، پرسپولیسی بودن و استقلالی بودن کمترین نقشی در رای گیری های برنامه 90 ندارد و تا این جای کار آن چه تاثیر گذار بوده ، محبوبیتی فراتر از تعلق خاطر باشگاهی بوده. یعنی اگر از احمد رضا عابدزاده شروع کنید و پیش بیایید ،تقریبا همه کسانی در تیم منتخب بعد از انقلاب جای گرفته اند ، بازیکنانی بودند که در بعدی فراتر از لیگ ایران به چشم آمده اند و محبوب شدند. این حتی در مورد جواد زرینچه ومجتبی محرمی هم صادق است.
ایراد کار این است که ما می خواهیم ، مهدی مهدوی کیا، علی کریمی ، احمدرضا عابدزاده ، کریم باقری و...در قالب کری خوانی های باشگاهی کوچک کنیم ، اما خب این ها همه متعلق به یوتیوب حاضر در سرور ذهن ما هستند و در انتخاب آن ها ، آن قدر خاطره وجود دارد که تردید نکنیم .فراموش نکنیم همه آن هایی که رای آورده اند به غیر جلال حسینی و اشکان دژآگه به مرحله اساطیری فوتبال تعلق دارند و در یک خاطره سازی جمعی فرصت را به انتخاب های دیگر نمی دهند .
وقتی پای خاطره به وسط می آید ، همان جایی است که دیگر نه تعداد بازی های ملی جواد نکونام به کمکش می آید و نه هنرنمایی های مسعود شجاعی در لالیگا...خاطره ها قدرتی دارند که پیج های هواداری با چند ده هزار فالوئر در آن نمی تواند تردید ایجاد کنند. بهتر است به توصیه مولانا عمل کنیم و شیشه های رنگی را از چشم بر داریم ، آن گاه می بینم که این انتخاب ها زیاد هم رنگی نیست و بیشتر ملی است ...شاید بهتر باشد سئوال اول را درمورد همه انتخاب ها تکرار کنیم ، اگر کریمی نمی شد چه کسی باید می شد؟اگر مهدوی کیا نمی شد؟ اگر کریم باقری نمی شد؟ و...اگر علی دایی نشود؟

انتهای پیام/ز