” ۵۰ کیلو آلبالو” نام اثر جدید مانی حقیقی است که در ژانر کمدی رمانتیک و با رویکرد تجاری و فروش گیشه تولید شده است .حقیقی با آن پز روشنفکری خود در فیلمسازی، بعد از فیلم هایی همچون کنعان،پذیرایی ساده و اژدها وارد می شود این بار به سراغ یک سوژه دست چندم رفته تا حرف ها و شعار های ضد ارزشی و معاندانه خود را در قالبی کمیک و به زور وجود بازیگران طناز و کمدی سینما به خورد مخاطبان دهد.داستان فیلم از مجلس عروسی مرجان آغاز می‌شود. در میانه‌های عروسی ماموران برای دستگیری دامادخلافکار وارد می‌شوند و میهمانان هم فرار می‌کنند. در این میان ریختن آب آلبالو روی پیراهن داوود باعث آشنایی ناگهانی او و آیدا می‌شود و اتفاقات ناخواسته‌ای برای آنها می‌افتد.این بار هم در یک فیلم دیگر با پسوند کمدی قرار است موضوعاتی مانند ازدواج ، صیغه، طلاق و … به سخره گرفته شوند و چند همسری و روابط خارج از عرف و رفتارهای ناهنجار اجتماعی با چاشنی طنز خودنمایی کنند.

داستان دست چندمی این فیلم با نوع روایت نازل آن و استفاده از دیالوگ های سخیف و سطحی حتی با وجود بازیگران معروف و گریم های خاصشان در وهم کمدی بودن دست و پا می زند در حالی که نه تنها یک اثر کمیک نیست بلکه یک هجو نامه تصویری است که حتی در حد مدیوم سینما نبوده و بیشتر مناسب تله فیلم های دست چندم و فروش کنار شانه تخم مرغ سوپرمارکت هاست.” ۵۰ کیلو آلبالو” که به گفته کارگردانش صرف خنداندن مردم ساخته شده در تمام مدت می کوشد با هر تکه کلام رکیک و هر نوع رابطه بی منطق بین کاراکترهای فیلم و حتی به سخره گرفتن برخی از رفتارهای ارزشی و مذهبی مخاطب را به خنده وادارد.
اگرچه این فیلم به دلیل برخی سوءمدیریت ها در معاونت سینمایی مجوز اکران در بهترین زمان یعنی عید نوروز را گرفت و طی دو هفته فروش آن از مرز سه میلیارد تومان گذشت اما حتی این فروش بالای گیشه نمی تواند ذره ای از مفتضح بودن اثر کم کند و پاسخگوی مخاطبانی باشد که سالن سینما را با نارضایتی ترک می کنند.مخاطبانی که در تعطیلات نوروز تنها به دلیل وجود بازیگران کمدی معروف در این اثر به سینما رفتند تا حداقل بتوانند یک اثر کمدی در حد استانداردهای روز را ببینند اما آنچه بر پرده سینما دیدند جز یک فیلم سخیف با روایتی شلوغ و شلخته و کلی دیالوگ نازل و رکیک و شوخی های جنسی و متلک پرانی های سیاسی نبود.اکثر مخاطبان نیز بر این باورند که این فیلم هم در فرم و هم در محتوا چند قدم عقب تر از یک فیلم سینمایی است و گویی تنها برای پر کردن جیب فیلمساز و انتفاع شخصی تهیه کننده تولید شده است.

به هر روی به نظر می رسد با توجه به آنچه درباره فیلم گفته شد این اثر تنها به دلیل شانسی که در اکران نوروزی یافت توانست فروش بالایی را کسب کند وگرنه قطعا با اقبال عمومی مواجه نمی شد. به طور کلی یکی از دلایل اصلی اینکه آثار در جذب و جلب مخاطب همواره با شکست روبرو می شوند عدم شناخت ودرک فیلمساز از ژانرهای سینمایی و استاندارهای آن است و در میان تمام ژانرهای سینمایی شاید ژانر کمدی یکی از آن گونه هایی باشد که فیلمسازان وطنی در یک وهم و کج فهمی عظیم آن را با هجو و هزل اشتباه گرفته اند و بدون آن که حتی به رسالت یک اثر کمیک در تاثیر گذاری بر مخاطب و انتقال مفاهیم و موضوعات جدی به آنها فکر کنند تنها به فکر پر کردن جیب خود و فروش گیشه هستند حتی اگر این انتفاع شخصی به قیمت هدر رفتن وقت و مال مخاطب و توهین به شعور و سلیقه آن ها تمام شود.