محل تجمع پولدارهای عتیقه سوار برای شروع اولین رالی خودروهای کلاسیک، میدان اسبی کرج بود، ماشینهایی با قدمت بیش از 40 یا 50 سال، برخی از این ماشینها آنقدر عتیقه بودند و خرجشان شده بود که بیش از صدها میلیون می ارزیدند.

صاحبان خودروها هم با تیپ هایی امروزی، شاد و سرخوش خود را آماده شروع مسابقه میکردند، غرق در رفاه بودن، بیخیالی و نگاه سربالای  بیشتر این عتیقه سواران حاضر، در کنار حضور مردمی که با نگاه حسرت بار این صحنه ها را مشاهده می کردند، نمایشی تأسف برانگیز از تقابل فقر و ثروت به اجرا گذاشته بود.

عده ای هم خود را با گرفتن عکس یادگاری و سلفی با این خودروها، مشغول کرده بودند و با فریاد برخی از صاحبان خودروها می فهمیدند که حق زیادی نزدیک شدن به این ماشینها را ندارند.
 

 

 در میان هیاهوی ایجاد شده صحنه ای دیده می شد که برای خود دنیایی از حرف و تأسف داشت، کودک فقیری که به همراه مادر خود آمده بود و قابلمه ای کوچک در دست داشت تا شاید بتواند از خوان مرفهین جامعه به اندازه لقمه غذایی برای سیر شدن بهره بگیرد.

غافل از اینکه این خوان برای کسانی چون او نعمت و حظی در پی نداشت و کودک همچنان که با شگفتی به صحنه ها می نگریست در دود برجای مانده از خودروها محو و نا امید شد.