دو هفته پیش انتشار فیش حقوقی برخی مدیران دولتی، تعجب رسانه‌ها و مردم را برانگیخت؛ در جامعه‌ای که متوسط دریافتی ماهانه یک کارمند بیش از 2میلیون تومان نیست، حقوق 87 میلیونی یک مدیر دولتی رقمی غیر قابل باور و توجیه ناپذیر بود؛ اما موشکافی و واکاوی چرایی پرداخت چنین رقم‌های نجومی در این گزارش مورد بحث ما نیست.

5 سال از جنگ‌ خانمان‌سوز در سوریه می‌گذرد، جنگی که از آغاز آن جمهوری اسلامی ایران برای دفاع از جبهه مقاومت، دولت و ملت سوریه در کنار آنان ایستاد و شهدای زیادی را هم در این راه تقدیم کرد؛ شهدایی که اگرچه با عنوان «مستشار» به سوریه اعزام شدند، اما نقشی فراتر از این نام ایفا کردند و سرانجام جان عزیز خود را نیز در راه دفاع از حریم اهل بیت(ع) فدا کردند.

خط تخریب رزمندگان ایرانی -و در کنار آنها مجاهدین افغانستانی، پاکستانی، لبنانی و ...- از همان ابتدای حضور در سوریه آغاز شد و یکی از بزرگترین اتهامات به این شهدا این بود که آنان در ازای دریافت پول و امکانات ویژه رفته‌ و می‌جنگند!

در ابتدای این پرونده لازم دیدیم برای شفاف سازی اذهان عمومی فیش حقوقی 3 تن از شهدای اخیر را که در سوریه به شهادت رسیده‌اند، منتشر کنیم و مقایسه و قضاوت را برعهده مخاطب بگذاریم.

نکته مهم در بازنشر فیش‌های حقوقی این است که به اذعان و تاکید خانواده محترم این شهدا، نه تنها حق ماموریت‌های متعارف به این عزیزان پرداخت نشده بلکه آنان نیز هیچ توقعی از مسئولان نداشته و شهادت همسران و فرزندانشان را معامله‌ای با خدا می‌دانند.

انتشار فیش حقوقی این شهدا که یکی از آنها –شهید کابلی- پس از بازنشستگی به سوریه اعزام شد، شاید بار دیگر تعجب افکار عمومی را برانگیزد؛ اما این بار نه به خاطر حقوق‌های چند ده میلیون تومانی، بلکه حقوق‌های چندصدهزارتومانی تا معلوم شود این افراد برای مادیّات پای در چنین میدانی گذاشتند و یا به قول مرحوم اخوان ثالث: اینان بنا به گفته استاد رفته‌اند...