سازمان جهانی کار در تازه ترین گزارش خود اعلام کرد: نرخ شغل در برابر جمعیت در سال ۲۰۱۵ میلادی برای زنان ۴۶ درصد و برای مردان ۷۲ درصد بود. همچنین در سال ۲۰۱۵ نزدیک ۵۸۶ میلیون نفر زن به عنوان کارگر خویش فرما و سرپرست خانوار در شغلی کسب درآمد می کردند.

در ۲۰ سال گذشته شمار زنانی که برای خرج خانواده مشغول به کار بوده‌اند نزدیک ۱۷ درصد کاهش یافت‌ که این رقم چشمگیری بوده است. همچنین سهم مردان شاغل برای تامین مخارج خانواده به مقدار ۸.۱ درصد کاهش داشت؛ بنابراین در زمینه تامین کنندگان مخارج خانواده، شکاف جنسیتی حدود ۱۱ درصد کم شد.

همچنین ۵۲.۱ درصد زنان و ۵۱.۲ درصد مردان در بازار کار دستمزد و حقوق می گیرند که در ذات این جریان برای کیفیت بالای شغلی هیچ ضمانتی وجود ندارد. از سویی، ۳۸ درصد زنان و ۳۶ درصد مردانی که در سطح جهان کارگران روزمزد محسوب می شوند، از مراقبت‌های اجتماعی هیچ سهمی ندارند.

بیش از یک‌ سوم مردان شاغل (۳۵.۵ درصد) و بیش از یک‌ چهارم زنان شاغل (۲۵.۷ درصد) بیش از ۴۸ ساعت در طول هفته کار می‌کنند و این مسئله روی توزیع نامتقارن و نابرابری کارگران بدون پرداخت حقوق در میان مردان و زنان نیز اثر می‌گذارد.

در فاصله سال‌های ۱۹۹۵ تا ۲۰۱۵ میلادی میزان استخدام‌‌ها در اقتصادهای نوظهور افزایش یافت اما این میزان در مردان دو برابر بیشتر از زنان بود (۳۸۲ میلیون نفر در برابر ۱۹۱ میلیون نفر)؛ این تبعیض از مهارت‌های شغلی ناشی می شود که از سوی گروه‌های مختلف برای استخدام افراد تعیین می‌شود.