به نقل از ایسنا، مهدی شادمانی در «عصر ایران» نوشت: «درخواست برای دخالت رییس‌جمهور و وزیر ورزش در فوتبال از آن دسته کارهایی است که هیچ روزنامه‌نگاری نباید زیربارش برود؛ مخصوصا روزنامه‌نگارهایی که تعلیق فوتبال ایران را دیده‌اند اما ارقامی که این روزها برای جابه‌جایی بازیکنان پرداخت می‌شود، عجیب‌تر از آن است که بشود آنها را دید و ساکت نشست.
حدود 5 سال از آغاز رکود اقتصادی در کشور می‌گذرد و فشار این رکود را همه اقشار جامعه تحمل کرده‌اند. بی‌پولی از مردم به بالاترین رده در دولت رسیده و شرایط طوری شده که همه سراغ فیش‌های آن‌چنانی رفته و افشاگری می‌کنند برای جلوگیری از این که پولی بیش از حق به مدیران پرداخت نشود. پولی پرداخت نشود چون اصولا پولی برای پرداخت وجود ندارد اما در فوتبال اوضاع به همان سبک قبلی است. همان سبکی که از نزدیک به 10 سال قبل بدعت‌گذاری شد و هنوز هم ماندگار است.
اگر قرار باشد یک مرور ساده به ماجرای پولدار شدن فوتبال بکنیم به روزهای سرازیر شدن پول به فوتبال در دولت نهم می‌رسیم. جایی که باشگاه‌های صنعتی با استفاده از بندهای قانونی و غیرقانونی مسیری برای به دست آوردن پول پیدا کردند. در همه این دوران به دلیل ساختار محکم و برنامه‌ریزی درست، سپاهان تیم اول پولدار بود و بعد از آن تیم‌هایی چون فولاد و ذوب‌آهن و مس کرمان و... قرار داشتند؛ تیم‌هایی که به مسیر پول رسیده بودند.
البته که در تمام این سال‌ها هیچ وقت پرسپولیس و استقلال بی‌پول نبودند. آنها هر چند زورشان به سپاهان نمی‌رسید و اگر مثلا سپاهان عماد رضا را می‌خواست به دست می‌آورد اما سرخابی‌ها هم با روش بدهی روی بدهی گذاشتن میلیاردی خرج کردن را تجربه کردند.
تراز منفی 70 میلیاردی که دو باشگاه سرخابی دارند، به وضوح نشان می‌دهد که آنها خیلی هم از رقبای صنعتی عقب‌تر نبوده‌اند. با این تفاوت که تیم‌های صنعتی قراردادهایشان را از پول مردم داده‌اند اما پرسپولیس و استقلال بدهی‌هایشان را نگه داشته‌اند تا یک روز دیگر از جیب مردم بدهند.
در همین بین به فهرست پولدارها تراکتورسازی هم وارد شد. تیمی که به ارگانی نیمه‌دولتی واگذار شد و در همه این سال‌ها نه بیشتر که پابه‌پای صنعتی‌ها و سرخابی‌ها خرج کرده است. اما آنها هم تنها نبودند و رسما کار به جایی رسید که همه تیم‌های لیگ برتری دست‌شان به بیت‌المال رسید. هر کدام به شیوهای. یکی شرکت نیمه‌دولتی، دیگری شهرداری شهر، آن یکی استانداری و یکی دیگر بودجه رسمی.
در این مسیر تقریبا هر اثری از تیم‌های غیردولتی بوده پاک شده و تیم‌هایی مانند استیل آذین و داماش از صحنه فوتبال حذف شده‌اند و فقط مانده تیم‌هایی که از مسیری راه به پول دولتی دارند.
راه 5 ساله پرداخت از جیب مردم رقم فوتبالیست‌ها را از 100میلیون به میلیارد رساند. رقم‌هایی میلیاردی که حدود از دو یا سه سال قبل کم‌کم توانایی پرداختش پایین آمد.
دولتی‌ها در بخش ورزش نهم و دهم تلاش زیادی کردند تا پول صنعتی را از فوتبال خارج کنند اما عملا زورشان نرسید. هر چند که دغدغه اصلی‌شان بیش از هر چیز افزایش قدرت خرید تیم‌های سرخابی تحت نظارت خود بود اما استدلال‌شان تا حدی درست بود.
طبق تئوری موجود پرسپولیس و استقلال پرطرفدارترین تیم‌های ایران هستند و اگر قرار باشد سودی از جیب بیت‌المال پرداخت شود، لابد باید با یک تقریبی تعداد هوادارها هم در نظر گرفته شود اما اساسا از آن جایی که هیچ‌کسی موافق خرج کردن پول از جیبش برای تیم‌های باشگاهی نیست و اگر بخواهد می‌تواند این کار را به شکل دیگری بکند کل کار اشتباه بود.
در دولت یازدهم کار به سمت دیگری پیش رفت. کاهش نقدینگی بسیار زیاد نزد دولت و فشار زیاد به بخش‌های مختلف سبب شد تا در سال‌های اخیر رقم قراردادها تا حد بسیار زیادی کنترل شود. مخصوصا امسال که سپاهان سقف قراردادی 750 میلیون تومانی گذاشت و نشان داد متمول‌ترین باشگاه ایرانی یک دهه اخیر هم دچار شرایط بد مالی شده.
هر چند که همچنان پرداخت 750 میلیون تومان از پول مردم به فوتبالیست‌ها عجیب به نظر می‌رسد اما تیم‌هایی مانند پرسپولیس و استقلال و تراکتورسازی گوی رقابت را از سپاهان ربوده و به جان نقل و انتقالات افتادند.
در بحث نقل و انتقالات البته مسائل دیگری از جمله کیفیت هم اهمیت دارد. این که مثلا به چه دلیلی قیمت وحید امیری این قدر زیاد می‌شود یا کنعانی‌زادگان این قدر پول می‌گیرد و غیره و غیره و غیره. اما آن چه امروز اهمیت دارد، رقم درشتی است که در نقل و انتقالات از جیب مردم پرداخت می‌شود. پرسپولیس، استقلال و تراکتورسازی پیش می‌روند و سایر تیم‌ها هم در سایه این 3 تیم می‌تازند.
شاید در این بین خرید یک بازیکن دو میلیاردی زیاد به چشم بیاید اما به هر حال 11 بازیکن 750 میلیون تومانی هم رقم عجیب و غریبی را تولید می‌کنند که ورزش ایران توانایی پرداختش را ندارد و نباید داشته باشد.
در این بین حتی مباحث خصوصی‌سازی هم باید در نظر گرفته شود. این که شاید اگر صداوسیما حق پخش تلویزیونی تیم‌ها را پرداخت کند، قدرت خرید برخی و فقط برخی تیم‌ها شاید تا 10 میلیارد برای یک بازیکن هم بالا برود اما فعلا که صداوسیما هم مانند بخش‌های دیگر دولتی به حجمی از هزینه‌های سربار رسیده که توانایی پرداخت قرانی بیشتر به فوتبال یا ورزش دیگر نداد و وقتی پولی نیست که پرداخت شود برای چه دلیلی باید بازیکنان میلیاردی بگیرند؟
اصلا یک سوال مهم:
اگر فوتبالیست‌ها پول میلیاردی نگیرند، می‌خواهند چه کار کنند؟
می‌خواهند بروند اروپا؟ خب بروند. این که به نفع فوتبال ایران است.
می‌خواهند بروند کشورهای عربی؟ آنجا که دیگر راهشان نمی‌دهند و رفته‌هایشان هم برگشت خورده‌اند.
می‌خواهند چه کار کنند؟
اصلا امسال مگر همه تیم‌های لیگ برتری بدون ملی‌پوشان پرتجربه بسته نشدند؟ مگر پرسپولیس و استقلال پر از بازیکنان جوان نبودند؟
چه اتفاقی افتاد؟ غیر از این بود که هم لیگ برتر هیجان‌انگیزتر برگزار شد هم استادیوم‌ها پرتر بود؟
بر خلاف تئوری‌ای که بازیکنان و مربیان و دلال‌ها پیگیری می‌کنند، خروج پول‌های میلیاردی از جیب بازیکنان هیچ اتفاق بدی را رقم نخواهد زد. اگر تیم‌ها یک دهم هزینه نقل و انتقالاتشان را به اجبار به یک مربی درست و درمان برای تربیت بازیکن بدهند، اتفاق بسیار بهتری رخ خواهد داد. چه در بحث باشگاهی و چه در بحث ملی.
رسیدن به این مسیر اما یک عزم محکم می‌خواهد.
یک عزم محکم برای این که ورود پول میلیاردی به حساب‌های بازیکنان را کنترل کند. شاید همین امروز هم بشود دیکتاتورمابانه و فراقانونی جلوی همه چیز را گرفت. شاید لازم باشد وزیر ورزش و رییس‌جمهور فکری به حال این روزها بکنند. اصلا مگر غیر از این است که باشگاه‌ها قراردادشان را امضا کرده‌اند؟ شاید بد نباشد با یک دستور رییس‌جمهور پرداخت قرارداد به بازیکنان محدود شود. همگی یک چهارم یا یک دهم. هر کسی هم که نخواست برود در لیگ‌هایی خارج از ایران بازی کند. منتها برای همه نه برای این باشگاه آری و آن یکی نه. حداقل این تصور وجود دارد و باید اصلاح یا رفع ابهام شود.
آقای رییس‌جمهور! آقای وزیر ورزش! مردم ایران نه توان پرداخت چنین پولی را از جیبشان دارند و نه علاقه‌ای دارند که پول در فوتبال باشگاهی برای بازیکنان هزینه شود. لطفا در پرداخت پول به بازیکنان دخالت کنید. حتی اگر لازم است قانونی جدید برای این کار به وجود بیاید. مردم ایران در فشار معیشت نیاز دارند که ببینند دولت به فکرشان است.
لطفا رسیدگی کنید اما بی شایبه تبعیض! به شرط آن که فلان باشگاه متمول صنعتی یا نظامی هم مستثنا نشود.»
انتهای پیام/ف