مسلم بن عقیل پدرش پسر عمو و از صحابه پیامبر(ص) بود. وی در دوران خلافت امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) و در جنگ صفین حضور داشت و در دوران امامت امام حسن مجتبی(ع) از یاران با وفای ایشان به شمار می‎رفت. (رجال طوسی، محمد بن حسن طوسی، ج1، ص96) و بالاخره در دوران امامت امام حسین (علیه‌السلام) از یاران و شیعیان ایشان بود تا اینکه هنگام قیام حضرت با ایشان به سوی مکه رفتند.

زمانی که اهل کوفه به امام حسین علیه‌السلام نامه نوشتند و از ایشان درخواست کردند خلافت را بر عهده بگیرد؛ امام علیه‌السلام به آنها نامه نوشتند: «من برادر، پسرعمو و مطمئن‌ترین فرد خانواده‌ام را به سوی شما فرستادم و به وی دستور دادم تا نظر برگزیدگان و خردمندان شما را برای من بنویسد. پس، با پسر عموی من بیعت کنید و او را تنها نگذارید؛ و قد بعثت‏ إلیکم‏ أخی‏ و ابن عمّی و ثقتی من أهل بیتی (مسلم بن عقیل) و أمرته أن یکتب إلیّ بحالکم و أمرکم و رأیکم‏»؛ نکته قابل تأمل در این فراز عظمت شأن مسلم بن عقیل نزد امام حسین علیه‌السلام و بلکه اهل بیت عصمت و طهارت (علیهم‎السلام) است زیرا حضرت ایشان را با عبارت « ثقتی من أهل بیتی؛ مورد اعتماد ما اهل‎بیت» یاد می‎کنند و چه چیز زیباتر از اینکه امام معصوم به شخصی بگویند او مورد اعتماد ماست.

بعد از آن امام حسین علیه‌السلام نامه را به مسلم دادند و به ایشان فرمودند: «من تو را به کوفه می‌فرستم، خداوند هر آنچه را که مورد رضا و علاقه اوست برای تو مقدّر خواهد کرد و من امیدوارم که با تو در مرتبه شهدا قرار گیریم، پس بر تقدیر پروردگار خشنود باش». (الفتوح ابن میثم کوفی، ج5، ص30)؛

اما زمانی که خبر شهادت مسلم بن عقیل به امام حسین علیه‌السلام رسید، حضرت بسیار ناراحت و گریان شدند و بعد از گفتن «إنا للّه و إنا إلیه راجعون» گفتند: «لا خَیْرَ فِی الْحَیاةِ بَعْدَکُمْ؛ بعد از شما هیچ خیری در زندگی نیست». بر اساس این تعبیر و سایر تعابیر امام(ع) در حق مسلم متوجه خواهیم شد که یکایک اصحاب حضرت دارای جایگاه ویژه‎ای نزد خداوند متعال هستند که وجود آنها دارای خیرات و برکات فراوانی برای اهل دنیا است. تعبیر «لا خیر» در زبان عربی یک تعبیر عام است به این معنا که «هیچ گونه خیری» بعد از تو در زندگی نیست.