سال ها گذشت و تمام دغدغه مسئولین گسترش دانشگاه های مختلف برای تحصیل مردم و دغدغه مردم تحصیلات شد گویی همه اقشار جامعه از فقیر و ثروتمند مجبور بودند این راه را طی کنند .

خانواده ها از خرج روزانه خود و برخی از نیازهای شان برای تحصیل کردن فرزندان می گذشتند و با تمام سختی و مشقت زمینه را برای تحصیل عزیزان شان فراهم می کردند.

بعد از گذر ده ساله عطش مدرک گرایی در بین مردم جامعه به جایی رسید که کشور از انبوه تحصیلکردگان در هر رشته دانشگاهی اشباع شد و بیکاری مدرنی از نوع بیکاری تحصیلکردگان در جامعه به وجود آورد.

اما بیکاری تحصیلکردگان با بیکاری افرادی که سراغ درس نرفته است بسیار تفاوت دارد ، جوانان با دیدن دوستان خود که رشته دیگری را خوانده اند و شغل مناسبی دارند و در مقایسه با خود افسوسی چند برابر می خورند و از طرف دیگر راضی به هر شغلی هم نمی شوند و جویای مشاغل فانتزی و لوکس و پردرآمد  هستند.

بعضی دیگر از جوانان هم به شغل هایی روی می آورند که نیاز به درس خواندن آن هم تحصیلات عالیه در آن نیست و برای گذران زندگی به این مشاغل روی می آورند ودیگر پاگیر آن می شوند.

خیل عظیم جوانان به مشاغل خدماتی مانند ویزیتوری و مشاور املاک و از این دست مشاغل روی می آورند، هدف نگارنده تخریب شغل یا حرفه ای نیست چون هر کاری که از روی تلاش و صداقت انجام گردد حکم جهاد فی سبیل الله را دارد ولی ای کاش این جوانان  به دانشگاه نمی رفتند و از ابتدا به این مشاغل مشغول می شدند و این همه سختی و فراز و نشیب برای دستیابی به شغل پیدا نمی کردند.

راه حل چیست؟

1.      کارشناسان می گویند این عطش مدرک گرایی در جامعه ما باید به طورکامل از بین برود به طوری که شخصیت و علم یک فرد را با تحصیلات دانشگاهی آن معیار قرار ندهند و این باور غلط که هر کس تحصیلات دانشگاهی دارد از لحاظ عقلی و علمی از دیگران برتر است از بین برود و علم و دانش یک فرد را با مطالعه کتاب و آشنایی به معلومات شغلی و عمومی و فرهنگ عمومی و هنر و دین بسنجند.

2.      برای اشتغال در ابتدای نوجوانی افراد مشغول به رشته های مورد علاقه خود به صورت کارآموز شوند و اگر به آن شغل علاقه داشتند و استعداد خود را در آن دیدند برای ارتقای علمی و شغلی خود به تحصیلات دانشگاهی مرتبط با رشته خود بپردازند و درقانون کار هم این ارتقای شغلی برای افراد برنامه ریزی شده باشد.

3.      ارتباط صنعت و دانشگاه که در سال های اخیر بسیار مورد تاکید رهبرمعظم انقلاب بوده است راه میانبر و موثر دیگری برای اشتغال جوانان است به طوری که دانشگاه ها بدون ارتباط با بازارکار حق نداشته باشند دانشجو را جذب کنند  و برای هر نفر دانشجو که ثبت نام می شود یک کار از قبل رزرو شده باشد.

4.      برای رشته هایی که افراد زیادی در جامعه را تحت پوشش قرار داده یک برنامه ریزی انجام گردد و جوانان شاغل در این رشته ها را با انگیزه تر از قبل گرداند مثلا رشته هایی مانند بازاریابی مدرن یا همان ویزیتوری یا بازاریابی شبکه ای (نتورک مارکتینگ) یا رشته هایی مانند تکنسین داروخانه و انبوه مشاغلی که در جامعه وجوددارد و به طور رسمی به آنان پرداخته نمی شود رشته دانشگاهی و یا دوره های ارتقای شغلی و صنفی ایجاد گردد. با ایجاد دانشگاه برای این مشاغل مفقود مانده ، این مشاغل تحت نظارت دولت قرار می گیرد و هم جوانان با انگیزه و اشتیاق زیادی به این نوع کارها روی می آورند.

5.      رفتن به سمت کارآیی رشته ها و فاصله گرفتن از بیان آکادمیک و بی فایده رشته ها  قدم مثبت دیگری است که خوشبختانه با دانشگاه های فنی و حرفه ای به صورت حرفه ای آغاز شده ولی به نتیجه مطلوب خود نرسیده است.

6.      اقدامات جهادی مسئولین و تشکیل بنگاه های زودبازده و کوچک وحمایت از مشاغل کوچک و کارآفرینان خلاق که سرمایه ای برای اشتغال ندارند به نحوی که با اصلاح ساختار بانک ها، منابع بانکی با سود بسیار کم به کارآفرینان داده شود نمونه این طرح موفق را کسانی که به چین سفر   می کنند مشاهده کرده اند در چین بانک ها برای اشتغال از خانواده ها حمایت می کنند و بدون سود وام هایی را در اختیار مردم قرار می دهند تا هر کس با ایجاد مشاغل کوچک در کارگاه های خود به رشد اقتصادی کشور کمک کند.خوشبختانه خبری در چند روز گذشته در رسانه ها منتشر شد که قرارگاهی در سپاه پاسدارن برای حمایت از این نوع مشاغل تاسیس شده است که خبر خوبی برای دلسوزان کشور است.

امید است تمام مسئولین کشوری و لشگری با همت خود در این جهاد هم پیروز شوند زیرا مسائل و گرفتاری های اقتصادی در سال های اخیر تبعات و مشکلات و آسیب های  اجتماعی زیادی را برای کشور به وجود آورده و بر هر فرد ایرانی متعهد وظیفه است که گامی برای حل این مشکل بردارد.