در مرحله اولیه تشکیل، در اعماق سحابی ستاره ساز، مناطق متراکم از فروپاشی گاز در مرکزشان داغ و چگال می شوند. 
 
این مناطق مرکزی ابتدا پر از درخشش مادون قرمز می شوند، در همین حال مواد اطراف مرکز به حالت دیسک مانند در می آیند. 
 
دیسک می چرخد و ناهنجاری های متراکم کوچکی در آن شکل می‌گیرند.  در مناطق متراکم تر جرم شروع به جمع شدن کرده و سیارات بدوی شکل می‌گیرند. 
 
با گذشت زمان این سیاره های نوزاد ماده بیشتری را جذب می کنند، مدار خود را پاک سازی کرده و شکاف های بزرگی در دیسک سیاره اولیه ایجاد می‌کنند. 
 
در همین حال رمبش گرانشی(فرو ریختن جسم به درون) باعث گرم شدن ستاره مرکزی آن می شود. 
 
زمانی که به آستانه بحرانی برسد، همجوشی هسته ای در هسته ستاره آغاز می شود و ستاره اولیه تبدیل به یک ستاره واقعی می شود. 
 
پس از آن رقابت برای سیارات اولیه و جذب ماده بیشتر آغاز می شود، در همین حال پرتوهای ستاره مرکزی سعی بر سوزاندن و خارج کردن ماده دارد. 
 
در همین حال فعل و انفعالات گرانشی باعث خروج یا ادغام سیارات شده و تنها چند سیاره باقی می مانند. 
 
به این ترتیب در زمان حال سیاراتی که در منظومه شمسی می‌بینیم، بازماندگان آن هستند.