در نخستین روز از دومین ماه سال 1804 میلادی، نیکولاس اپر (Nicolas Appert) که یک قناد فرانسوی بود، موفق به اختراع شیوه‌ای شد که غذا را برای مدت طولانی بدون فاسد شدن نگه می‌داشت.

ماجرا از این قرار بود که ناپلئون بناپارت به عنوان امپراتور فرانسه در دهه‌های منتهی به قرن نوزدهم و همچنین دهه نخست قرن بیستم، درگیر نبردهای گوناگون بود. به همین دلیل حایزه‌ای 12 هزار فرانکی در نظر گرفت تا محققان روشی را ابداع کنند که به کمک آن غذا را برای مدت طولانی بدون فاسد شدن نگهداری کرد.

اینجا بود که اپر که پیشتر هم به دنبال چنین راهی بود، به میدان آمد. او به این فکر افتاد که مواد مختلف غذایی را داخل بطری‌های شیشه‌ای بریزد، دربشان را با چوب‌پنبه ببندد و پس از درزگیری، شیشه‌ها را گرما بدهد. به این ترتیب نخستین غذای کنسروی تولید کرد.

کنسروها تا یک قرن و به همین شیوه تولید می‌شدند تا اینکه یک بازرگانی انگلیسی به نام پیتر دوراند، قوطی‌های حلبی را جایگزین بطری شیشه‌ای کرد.

جالب اینکه تا ده‌ها سال پس از اختراع قوطی‌های فلزی کنسرو، مردم برای باز کردن کنسرو از چاقو و چکش استفاده می‌کردند و چیزی به نام «دربازکن» اختراع نشده بود! در واقع 50 سال تمام طول کشید تا یک مخترع آمریکایی دربازکن کنسرو را ارائه کرد.