«احمد شاه» آخرین پادشاه سلسله قاجاریه بود و سلطنت قاجارها بر ایران با او به پایان رسید.

او وارث سلطنت ۱۲۰ ساله قاجارها در ایران بود؛ سلطنتی که از آغامحمدخان تا محمدعلی شاه را تجربه کرده و در واپسین سال‌های خود به جوانی ۲۱ ساله به ارث رسیده بود.

پدرش محمدعلی شاه در ۲۵ تیرماه ۱۲۸۸ از سلطنت خلع و به سفارت روسیه پناهنده شد، در ۱۸ شهریور ۱۲۸۸ از ایران خارج شد و به روسیه رفت. بدین ترتیب، احمد میرزای ۱۲ ساله از سوی فاتحان تهران به سلطنت انتخاب شد و در ایران ماند. وی به خاطر صغر سن تحت نظر نایب السطنه قرار گرفت که او را هم فاتحان تهران برگزیده بودند.

احمدشاه هفت سال پس از سلطنت تاجگذاری کرد ولی تاجگذاری‌اش با وقوع جنگ جهانی اول و اشغال ایران مصادف شد.

شهادت شیخ فضل‏‌الله نوری، اولتیماتوم روسیه تزاری به ایران و اشغال برخی نقاط کشور توسط قوای روس، انعقاد قرارداد ننگین ایران و انگلیس معروف به قرارداد ۱۹۱۹ وثوق‏‌الدوله، وقوع نهضت جنگل، قیام شیخ محمد خیابانی و نیز کودتای سوم اسفند ۱۲۹۹ شمسی از آن جمله‌‏اند.

پس از کودتای ۱۲۹۹، احمدشاه به گمان اینکه رضاخان سردار سپه، سلطنت او را حفظ می‌کند، از او حمایت و او را تأیید کرد. رضاخان هم در ظاهر، مطیع اوامر احمدشاه بود ولی پس از کودتا، به طور مخفیانه و سپس علنی، موجبات برکناری شاه قاجار از فرماندهی کل قوا و سلطنت او را فراهم آورد.

احمدشاه مدتی پس از آن که از سفر دوم خود به اروپا که ۱۰ ماه به طول انجامیده بود بازگشت، فرمان ریاست وزرایی سردار سپه را صادر کرد و چند روز بعد دوباره عازم اروپا شد، سفری که دیگر بازگشت نداشت!

غیبت طولانی احمدشاه، زمینه را برای هرگونه فعالیت رضاخان به دست او داد و رضاخان پس از شکست طرح جمهوری، براندازی و انقراض قاجاریه را در سر داشت که در نهایت موفق به انجام آن شد.

پس از آن، تلاش احمد شاه برای باز پس‏گیری قدرت به جایی نرسید و سرانجام در نهم اسفند ۱۳۰۸ شمسی در حالی که کمتر از ۳۳ سال داشت بر اثر نارسایی کلیوی در پاریس درگذشت.

احمدشاه طبق وصیتش (به مانند پدر) در عتبات عالیات به خاک سپرده شد، در حالی که  هیچ یک از مقامات ایرانی در تشییع جنازه او شرکت نداشتند.