به نقل از نبض نی ریز، بی شک صنایع دستی و هنر بومی هر کشور ، بار عظیمی از فرهنگ آن مرز و بوم را بر دوش می کشد، در میان تمامی کشورهای جهان، کشور  ایران با فرهنگ و تمدنی کهن از جمله دارندگان صنایع دستی متنوع است ، اما افسوس و صد افسوس که چنین گنجی نهان، از سوی مسئولین و مقامات فرهنگی کشور همواره مورد بی مهری واقع می شود.

در میان تمامی صنایع دستی نی ریز می توان صنعت چاقو سازی را یکی از کهن ترین صنایع این خطه به شمار آورد. با توجه به اسنادی که تاکنون در مورد قدمت نی ریز به دست آمده است، قدمت این شهرستان به دوره هخامنشیان باز می گردد و بر اساس سنگ نوشته های موجود، ناری ذی یعنی کارگاه اسلحه سازی و فولاد سازی همان نی ریز است. طبق شواهد در آن زمان، بیش از 700 کارگاه تهیه و توزیع ادوات جنگی در این شهر دایر بوده است.

از سوی دیگر وجود معادن آهن در این شهرستان و همچنین کشف گدازه های آهنی در سال 77 در محله شاد خانه نی ریز صحتی بر این ادعاست.

در دوران معاصر که اهمیت این هنرهای کهن روشن گشته و همه از جایگاه صنایع دستی و دستاوردهای فرهنگی آگاه شده اند، توقع می رود که دولت و مسئولین فرهنگی نه تنها نسبت به حفظ و نگه داری آن ها کوشا باشند بلکه در رواج و گسترش صنایع کهن کوشش کنند و اندک باقی مانده های کارگاه های صنایع دستی را چون گوهری ارزشمند پاس بدارند، چراکه این اماکن، رهاورد گذشته و فرهنگ ماست، اما متاسفانه هرازچند گاهی خبر بی مهری مسئولین را می توان در اخبار و رسانه ها شنید.

در وصف صنعت چاقوسازی نی ریز همین بس که با گذشت 6 سال از رونمایی کوچکترین چاقوی دست ساز جهان ساخته یک هنرمند نی ریزی، تاکنون این اثر نه تنها به ثبت جهانی ، بلکه به ثبت ملی نیز نرسیده است.

ساخت کوچکترین چاقوی دست ساز جهان که نشان از هنر و توانمندی صنعتگران نی ریزی است، این روز ها سازنده خود را از این بی مهری ها کلافه و بی انگیزه کرده است.

کوچکترین چاقوی جهان با وزن 2/520 گرم و طول 14/8 میلیمتر و عرض 3/5 میلیمتر

استاد محمدرضا عطاپور سازنده این چاقو که این هنر را از همان آغاز کودکی به طور غریزی فرا گرفته و برای آموختنش با وجود اساتید بزرگ آن زمان، نزد هیچ استادی شاگردی نکرده است، این روزها دل پری از مسئولین دارد.

حضور او در بیش از 30 نمایشگاه داخلی و بین المللی حاکی از مهارت بی نظیر و فوق العاده او دارد.

استاد عطاپور که از بی تفاوتی مسئولین به شدت گلایه مند است، می گوید: نی ریز را به هنر چاقوسازی اش می شناسند، اما تاکنون هیچ کدام از مسئولین اقدامی جهت ثبت این صنعت انجام نداده و هیچ گونه حمایتی نکرده اند.

وی می گوید: من با همین هنری که داشتم، به عشق شهر و کشورم این چاقو را ساختم و ماحصل این هنر 28 ساله ام همین چاقو شد. اما بقیه کار به عهده مسئولین شهرستان و استان است که با قدرت و نفوذی که دارند این اثر را به اسم شهر و کشورمان، به ثبت برسانند.

او از رنج ها و سختی هایی که در ساخت این چاقو کشیده است می گوید: با تمام این سختی ها حاضرم نامی از من در ثبت این اثر نباشد ولی به اسم شهر و کشورم ثبت شود و برای من هم مایه افتخار است.

استاد عطاپور که حاضر است برای ثبت جهانی چنین اثری چاقوهای کوچکتری بسازد، می گوید: طرح های زیادی در ذهن داشتم که با بی مهری مسئولین همه آن ها به فراموشی سپرده شده است. اگر مجبور شوم این چاقو را از کشور دبی و به نام آن کشور به ثبت می رسانم تا حداقل این اثر گمنام نماند.

احیا چاقوی کلیددار پس از 90 سال توسط استاد عطاپور

در این میان تنها می توان پرسید بی مهری به هنر و صنعت بومی کی تمام خواهد شد؟!