تمرکز هماهنگ وزارت راه و شهرسازی به تعداد خانه‌های خالی از سکنه در کشور درست یک ماه مانده به پایان عمر دولت یازدهم، این ذهنیت را به دست داده که تعداد مسکن‌های خالی از سکنه، پاسخگوی نیازهای موجود در جامعه بوده و دیگر ضرورت چندانی به ساخت و ساز بیشتر در کشور نیست.
عباس آخوندی، وزیر راه و شهرسازی به تازگی گفته که تعداد خانه‌های خالی از سکنه در کشور 2/5  میلیون واحد مسکونی بوده که بیش از 250 میلیارد دلار از ثروت ملی را در خود حبس ساخته و اذعان داشته که هرگونه سرمایه‌گذاری در این حوزه بدون استفاده بوده زیرا نرخ بهره‌وری آن معادل صفر درصد است.
بر این اظهارات، گفته‌های پیروز حناچی، معاون وزیر راه و شهرسازی را هم می‌توان افزود که تصریح کرده: طبق آخرین سرشماری مرکز آمار، ۲ میلیون و ۶۰۰ هزار واحد مسکونی خالی و بدون سکنه در کشور وجود دارد و تاکید کرده که به حد کافی در کشور، مسکن ساخته شده است!
اما آیا وزارت راه و شهرسازی در این کشمکش زمانی، واقعا نگران تعداد خانه‌های خالی از سکنه است؟ به جرات می‌توان پاسخی غیر از آری، بدان داد.
هرچند که در دو سال اخیر، زمزمه‌هایی از ناحیه برخی مدیران این وزارتخانه حاشیه‌ساز دایر بر بازگشت رونق به صنعت ساختمان کشور به راه افتاد اما در عمل، خواب این صنعت فراگیر، سنگین‌تر هم شد.
فقدان برنامه راهبردی از ناحیه وزارت راه و شهرسازی برای ایجاد رونق در صنعت ساختمان، رکود سنگین حاکم بر پیکره اقتصاد رنجور کشور، تضعیف قدرت خرید مردم به دلیل بحران‌های اقتصادی چهار سال اخیر، رشد نامتعارف بهای ساختمان درکنار تولید واحدهای لوکس و ورود نهادهای قدرتمند مالی به بازار مسکن و دست آخر تقلیل قدرت سرمایه‌گذاران خردتر برای ساخت و ساز بر ادامه‌دار شدن دوران رکود مسکن در کشور تاثیری شگرف گذارده است.
همین امر، نفس صنعت ساختمان و دست‌کم 300 زیرگروه شغلی مرتبط با این صنعت را در سینه حبس ساخته و نارضایتی جدی از فعالان صنعت ساختمان را در کشور به دنبال داشته است.
از قرار معلوم، تعداد خانوارهای موجود درکشور در سال 95 دست‌کم 24/1 میلیون خانوار بوده که در قیاس با تعداد خانه‌های موجود در کشور در سال 95 که به 25 میلیون و 400 هزار واحد افزایش یافته، می‌توان جمع‌بندی کرد که تعداد خانه‌ها از تعداد خانوارها پیشی گرفته است.
موافقان دولت برای جلوگیری از بیشینه شدن انتقادات در راستای جبران کم‌کاری وزارت راه و شهرسازی در حوزه ساختمان، تاکید دارند که یک میلیون و ۴۹۵ واحد مسکونی خالی از سکنه در هفت استان تهران، اصفهان، خراسان رضوی، فارس، آذربایجان شرقی، البرز و خوزستان شناسایی شده است.
در مقابل، ایرج رهبر، عضو هیئت‌مدیره انجمن انبوه‌سازان، وجود خانه‌های خالی از سکنه را ناشی از قدرت خرید پایین مردم دانسته و میزان کسری مسکن در کشور را اکنون، یک میلیون و 370 هزار و 989 واحد در سراسر کشور برشمرده است.
رکود سنگین چهار سال اخیر، از میزان ساخت ‌و ساز مسکن در کشور به شدت فروکاسته و رقم  ساخت و ساز مسکن در کشور را از 650 هزار واحد در سال 91  به 200 هزار واحد مسکونی در شرایط حاضر رسانده است.
همین امر، در درازمدت نظام عرضه را در مقابل تقاضا برهم خواهد زد. 
بر این موضوع، باید تقاضای مسکن موثر سالانه 800 هزار واقعه ازدواج را هم افزود که این زوج‌ها به صفوف به هم فشرده متقاضیان مسکن افزوده می‌شوند.
از نگاه دست‌اندرکاران امر، وزارت راه و شهر‌سازی در اعلام تعداد خانه‌های خالی از سکنه اغراق‌آمیز برخورد کرده، زیرا با توجه به اعلام 490 هزار واحدی خانه خالی از سکنه در استان تهران، تعداد زیادی از آنها شامل ویلاهای ساخته شده در مناطق خوش آب و هوای تهران همچون لواسان، دماوند، فشم و حتی شهریار بوده است.
برش دیگری از سهم خانه‌های خالی از سکنه با متراژ بالا، مربوط به واحدهای مسکونی واقع در شمال پایتخت بوده که با قیمت‌های نجومی در مناطق شمالی تهران قرار گرفته‌اند و برای عده‌ای خاص ساخته شده‌اند.
برکنار از دو مورد مذکور، تعدادی از خانه‌های خالی از سکنه هم خانه دوم بوده و لااقل برای مدت زمان کوتاهی خالی بوده‌اند.