با استعفای دولت موقت مهندس بازرگان، نخستین دوره انتخابات ریاست جمهوری در پنجم بهمن 1358 برگزار شد.

در آن دوره بیش از یکصد نفر برای تصدی پست ریاست‌جمهوری ثبت‌نام کردند و در نهایت ۸ کاندیدا به رقابت با یکدیگر پرداختند.

آن زمان سه جریان «مجاهدین خلق»، «حزب جمهوری اسلامی» و «روشنفکری دینی» از جریان‌های دیگر پررنگ‌تر بودند. جریان نخست به دلیل رأی منفی به قانون اساسی جمهوری اسلامی توسط حضرت امام(ره) کنار رفت. جریان دوم نیز به دلیل فرموده امام(ره) مبنی بر اینکه یک روحانی ریاست دستگاه اجرایی را بر عهده نگیرد، کاندیدایی معرفی نکرد.

با کنار رفتن دو جریان مذکور، تنها طیف مطرح در آن روزگار که می‌توانست در انتخابات عرض اندام بیابد، جریان موسوم به  بود. «ابوالحسن بنی صدر» کاندیدای شاخص این جریان بود که از قضای روزگار، بدنه انقلابی جامعه از وی شناخت دقیقی نداشت و در دوره مبارزات، خارج از کشور حضور داشت. اما او با منتسب‌کردن خود به امام خمینی، برگ برنده را از آن خود کرد.

بنی‌صدر از یک سو در فعالیت‌های سیاسی و انتخاباتی خویش، سعی داشت درقامت یکی از مشاوران و نزدیکان امام خمینی ظاهر شود، کاری که قبلا نیز در نوفل‌لوشاتو انجام داده بود. از سوی دیگر، روابط نزدیک برخی از اعضای بیت امام با بنی صدر، به این شائبه دامن می‌زد و دست‌کم برای بخش‌هایی از جامعه، این ادعای او را باور پذیر می‌کرد.

و اینچنین شد که بنی‌صدر با بیش از 10 میلیون رأی به عنوان نخستین رئیس جمهور ایران انتخاب شد، ریاستی که 17 ماه بیشتر دوام نیاورد و به دلیل عدم کفایت سیاسی از این سمت عزل شد.

عملکرد او در دوران کوتاه ریاست‌جمهوری به حدی نامناسب بود که خیلی زود با مخالفت‌های مردمی مواجه شد و در دیوارنویسی و ... جلوه کرد.

در ادامه تصویری از شعارنویسی علیه بنی‌صدر در منطقه ۱۳ تهران مشاهده می‌شود: