زنگ خطری برای هنر هفتم

به گزارش سایت خبری«رازق»،سیدمحمد مهدی موسوی: اینک که این سطور را می‌خوانید به احتمال بسیار زیاد، فروش فیلم "گشت 2" در گیشه سینماهای کشور از رقم 20 میلیارد تومان نیز گذشته و "نهنگ عنبر2" نیز به رقم 7 میلیارد تومان آن هم در مدت چند هفته اخیر دست یافته است، ضمن آن که این را هم بد نیست بدانید دیگر فیلم کمدی سینماهای کشور یعنی "خوب ، بد ، جلف" هم مرز 17 میلیارد تومان را طی کرده است!

گرچه از منظر سینماداران و فیلمسازان، فروش بالای فیلم‌ها اُمیدوارکننده بوده و موجب رونق سینماها و پویایی و تداوم این صنعت در اوضاع اقتصادیِ کنونی شده و می‌شود، اما از منظری دیگر نیز باید چنین وضعیت و رخدادی را مورد تحلیل فرهنگی و جامعه شناختی قرار داد.

اینکه به راستی ذائقه فرهنگی و هنری مردم به کدام سو کشیده شده است که فیلمی مبتذل چون "گشت 2 " که متاسفانه در آن شاهد بیان الفاظ زشت و نامناسب برای خانواده‌ها هستیم، می‌تواند این چنین بفروشد و گیشه را به تسخیر خود درآورد؟!

اینکه اساساً آیا چنین مساله‌ای در ذات خود یک تهدید به شمار می‌رود یا فرصت، محل بحث است و اینکه بدانیم اوضاع فرهنگی جامعه و نوع نگاه آن‌ها به هنر هفتم در طی سال‌ها و دهه‌های اخیر از چه نقطه ای به چه نقطه دیگری رسیده است.

این که سطح سلیقه و ذائقه مردم در دهه 60 با فیلم پرفروش "عقاب‌ها" ساخته ساموئل خاچیکیان و فیلم "عروس" ساخته بهروز افخمی در دهه 70 ، به فیلم " آتش بس" تهمینه میلانی در دهه 80 و در نهایت "گشت 2" در دهه 90 سیر نزولی داشته، بی شک جای نگرانی دارد و باید کارشناسان فرهنگی و هنری با نگاهی واقع گرایانه به تحلیل چرایی این مساله بپردازند.

البته که نمی توان منکر نیاز مردم به تفریح و سرگرمی شد ،اما اصل سخن اینجاست که حقیقتاً به ازای اکران فیلم‌هایی از قبیل گشت 2 و نهنگ عنبر، قرار است چه اندوخته ای  به سبد فکری و فرهنگی عموم مردم جامعه افزوده شود؟!

به دیگر سخن، آیا نمی شود در عین برآورده کردن نیاز مخاطب به مقوله سرگرمی و تفریح و تفنن فرهنگی، فیلم‌های خوب و پرمحتوا و در عین حال جذاب ساخت که در آن‌ها نشانی از لمپنیسم و ابتذال و حرف‌های رکیک و جنسی نباشد و در درازمدت موجب ایراد آسیب به فرهنگ عمومی جامعه نشود؟!

به اذعان بسیاری از منتقدان، فیلم گشت2 ساخته سعید سهیلی، یک فیلم واقعاً سخیف و کم ارزش است که معلوم نیست چطور این قبیل فیلم‌ها اساساً مجوز اکران می‌گیرند و اینکه آیا مسؤولان سینمایی فقط باید به این دل خوش باشند که فلان فیلم فروش بالایی دارند و مردم را سرگرم می‌کند؟

در این میان هر چند فیلم "خوب، بد، جلف" به کارگردانی پیمان قاسم‌خانی تا حدودی شاخصه‌های ژانر کمدی را رعایت کرده اما با این حال این فیلم نیز آن چیزی نیست که بتوان بر محتوای ارائه شده از سویش به طور کامل رضایت داد و آن را مناسب خانواده ایرانی در هر حال توصیف کرد.

شاید برخی به نگارنده، خُرده بگیرند که دلواپسیِ فرهنگی امثال شما، رنگ جمود و تحجر دارد اما چه باک از بیان و انتقال سخن حق و آن هم اینکه به هر حال سینمایی که در جامعه انقلابی قرار است محتوای فکری و فرهنگی به انبوه مخاطب خود ارائه کند، حق ندارد نسبت به این مسایل بی تفاوت باشد بلکه انتظار آن است که متولیان و در درجه اول خود سازندگان و مولفان آثار، به این دغدغه توجه جدی‌تری نشان دهند.