نگاهی به شکست استقلال مقابل العین

حتی اگر مخالفان کی‌روش دوست نداشته باشند، این مشهورترین نمونه سال­ های اخیر از هنر دفاع کردن در فوتبال است. بازی منچستریونایتد با بارسا در سال ۲۰۰۸. مایکل کریک به خاطر می­ آورد که کی­ روش با دو تشک به بازیکنان نشان داد که از چه فضایی باید مراقبت کنند. او از دو مدافع میانی و دو هافبک میانی خواست مانع رسیدن توپ به این دو تشک شوند؛ دقیقا همان فضایی که بارسا از آن استفاده می کرد. هنر دفاع در فوتبال این روزها معادل بستن فضاهاست و کی­ روش یکی از اساتید این کار است. درباره این بازی بارها نوشته شده. منچستر موفق شد بارسا را در نوکمپ با تساوی بدون گل متوقف کند و با بردن بازی برگشت به فینال لیگ قهرمانان رسید.

استقلال مقابل العین هم می­­ خواست فضای پشت محوطه جریمه را ببندد، ولی استراتژی دفاعی تیم برای این بازی یک هرج و مرج کامل بود. منصوریان در غیاب سه هافبک اصلی­ چاره را در تجمع بازیکنان در زمین خودی و یارگیری من تو من با عمر عبدالرحمان دیده بود. در منسوخ بودن این روش همین بس که هیچ نمونه مشابهی از آن در بایگانی ذهنی­ مان نیست، مگر چند بازی قدیمی از فوتبال ایران.

در بازی مشهور ایران و آرژانتین گفته می­ شود که یارگیری مسی به دستور کی­روش منطقه­ ای بود و ستاره آرژانتین با توجه به تغییر مکان زیادش مامور مشخصی برای مهار نداشت. مهمترین حسن یارگیری منطقه­ ای این است که ساختار دفاعی به هم نمی­ ریزد و تیم مجبور نیست با یک بازیکن کمتر بازی کند.

در بازی العین یارگیری بسکتبالی مگویان با عبدالرحمان خط میانی استقلال را کاملا به هم ریخته بود و هافبک باهوش اماراتی با جابه­­ جایی عرضی فضاهای بزرگی در بلوک دفاعی استقلال بوجود می­ آورد.

فرصت­ های العین در شروع بازی خیلی زود نشان داد که تصمیم منصوریان چقدر اشتباه بوده و سرانجام مقاومت تیم در هم شکست. انتظار می­ رفت سرمربی استقلال بعد از گل اول العین تغییر روش بدهد، ولی این تاکتیک ادامه پیدا کرد و با مصدومیت فرشید باقری، ماموریت مهار عبدالرحمان به جابر انصاری سپرده شد.

استقلال بعد از دریافت گل سوم چاره­­ ای جز حمله نداشت و از یارگیری مستقیم دست کشید، ولی تغییرات ترکیب این تیم به قدری زیاد شده بود که بازیکنان در زمین کاملا سردرگم بودند و هر حمله حریف به یک موقعیت گل تبدیل می­شد.

منصوریان در این بازی سه هافبک اصلی­ اش را نداشت و قابل انتظار بود که استقلال نتواند بازی همیشگی را به نمایش بگذارد، ولی با همین نفرات هم می­ توانست ساختار دفاعی مدرن­تر و منطقی­ تری تدارک ببیند، فضاها را ببندد و با مهاجمان سریعش تنها به ضدحمله فکر کند. پشتوانه برد بازی رفت هم اجازه انتخاب چنین روشی را می­داد.

بازیکنان استقلال هم در این بازی نمایش فردی ضعیفی داشتند، ولی نزول کیفی آنها بی­ ارتباط با آشفتگی تاکتیکی تیم نبود. وقتی شرح وظایف به خوبی تفهیم شده باشد بازیکنان با اعتماد به نفس بالاتری بازی می­ کنند. در این بازی اما ناکارآمدی سیستم دفاعی تیم خیلی زود برای بازیکنان و کادر فنی مشخص شد و تردید همه را فرا گرفت. نکته­ ای که رحمتی بعد از گل اول العین می خواست به نیمکت گوشزد کند و تعویض زودهنگام قربانی نشان می­ داد که تمام تدابیر کادر فنی که یک هفته برای آن برنامه ­­ریزی کرده شکست خورده و استقلال مجبور است ۶۰ دقیقه را با برنامه جدیدی که کسی نمی­ داند چیست بازی کند.

باخت سنگین ۱-۶ در خانه امارات نباید عملکرد منصوریان در بازی­ های قبلی را زیر سوال ببرد. نباید این نکته مهم را فراموش کرد که هافبک استقلال در نیم فصل دوم با مثلث ابراهیمی، نورافکن و اسماعیلی متحول شد و غیبت آنها ضربه بزرگی به تیم بود. طبیعت بازی­های حذفی مثل لیگ قهرمانان هم این است که اولین اشتباه آخرین اشتباه است و یک بازی بد همه اندوخته تیم را بر باد می­ دهد. این بازی اما نشان داد که کادر فنی استقلال نیاز به تقویت دارد. تلخ­ تر از خود باخت نمایش تیم بود که به شان قهرمان سابق آسیا لطمه زد. کادر فنی استقلال انگار می­ خواست در العین فوتبال را از نو اختراع کند؛ اختراعی که شکست خورد.

آرمن ساروخانیان

انتهای پیام/ز