به گزارش سایت خبری«رازق»، جمعی از خانواده های شهدای خبرنگاری که در سانحه هواپیمای c۱۳۰ به شهادت رسیدند، طی نامه ای به رئیس‌جمهور خواستار نامگذاری ۱۵ آذرماه به نام روز شهدای اصحاب رسانه شدند.

متن این نامه به شرح زیر است:

«به نام خدا

جناب آقای دکتر روحانی

رئیس جمهور محترم جمهوری اسلامی ایران

با سلام و درود

این نامه را در آستانه ی ۱۵ آذر، سالروز شهات اصحاب رسانه به محضر حضرتعالی می نویسیم.

کوتاه عرض می کنیم. گویا اشتباهی رخ داده است! هفده سال پیش در ۱۷ مرداد ماه گروهی از گروهک طالبان به کنسولگری ما در مزارشریف حمله کردند. در آن حمله ۸ عزیز دیپلمات و یک عزیز خبرنگار به شهادت رسیدند و یکی از دیپلمات هایمان هم توانست جان بدر ببرد. همان موقع ها بود که به مناسبت شهادت ۸ دیپلمات و یک خبرنگار، شورای فرهنگ عمومی کشور ۱۷ مرداد را روز خبرنگار نام نهاد! خبرنگاران خوشحال شدند و احتمالا دیپلمات ها ناراحت!  اینکه عرض می کنیم "دیپلمات ها ناراحت" به این خاطر است که چندی پیش برخی از خانواده های شهدای دیپلمات گلایه ی ۱۷ ساله شان را بر زبان آورده اند.

۷ سال بعد،  در ۱۵ آذر سال ۱۳۸۴ در سانحه ی سقوط هواپیمای سی ۱۳۰ ارتش حدود ۹۹ فعال عرصه ی اطلاع رسانی (مطبوعات، خبرگزاری ها، سازمان صدا و سیما و فعالان رسانه ارتش) به شهادت رسیدند اما به رغم گستردگی وعمق فاجعه و با وجود درخواست های پی در پی خانواده های این ۹۹ شهید، ۱۵ آذر به نام هیچکس یا هیچ قشر و صنفی نامگذاری نشد!  شورای فرهنگ عمومی حق هم داشت! نمی شود روزی که در آن ۹۹ شهید عرصه ی اطلاع رسانی شهید شده اند را به نام کس یا صنف یا هویت دیگری نام نهاد! روز خبرنگار هم که وجود داشت! سایر اقشار عرصه ی اطلاع رسانی هم گویا رسمیتشان به اندازه ی نامگذاری در تقویم نبود!

یک ماه بعد یک هواپیمای کوچک حامل فرماندهان نیروی زمینی سپاه سقوط کرد و چند فرمانده ی رشید که یادگار دفاع مقدس بودند به شهادت رسیدند و پس از آن بود که در و دیوار شهر و اتوبان و بزرگراه مزین شد به نام این شهدای عزیز.

تا به امروز ما که درک نکردیم آنهایی که تصمیم می گیرند چه نامی به تقویم برود و چه نامی روی خیابان ها، چگونه حساب کرده اند که روز شهادت ۸ دیپلمات و یک خبرنگار می تواند روز خبرنگار نام بگیرد و روز شهادت ۹۹ فعال عرصه ی خبر در هیچ کجای تقویم و نه حتی در و دیوار شهر و یا سردر ایستگاه مترو هم جایی نمی یابد! و از سوی دیگر شهادت مشابه چند فرمانده ی رشید و عزیز کشور به نامگذاری های مکرر ختم می شود.

آقای رئیس جمهور؛ خدا شاهد است که ما خانواده های شهدای اصحاب رسانه سنگ خودمان را به سینه نمی زنیم. اصلا سنگی را به سینه نمی زنیم! ما فقط فکر می کنیم آنچنان که از شواهد بر می آید، احتمالن، جایی، اشتباهی رخ داده است!

آیا بهتر نبود ۱۷ مرداد می شد روز شهدای دیپلمات؟ ۱۵ آذر می شد روز شهدای اصحاب رسانه که خبرنگاران عزیزمان هم شاملش می شوند؟ آیا بهتر نبود در کنار توجه به شهادت فرماندهان عزیز به شهادت ۹۹ فعال رسانه هم توجهی از جنس مانایی می شد؟ آیا بهتر نبود آن ۸ دیپلمات عزیز که نماد تلاش های دیپلماتیک ایران عزیزمان بودند مورد توجه واقع بینانه تری قرار می گرفتند تا امروز پس از ۱۷ سال شاهد گلایه مندی بازماندگانشان نباشیم؟

آقای رئیس جمهور، فرزندان ما، آنچنان که در گذشته های دورِ تاریخ، در انقلاب و دفاع مقدس، فدایی خاک و ناموس و حریم  و حرمت ایران بوده اند، همچنان فدایی اند... خدای ناکرده نکند اینچنین تصور شود که کسی اعتبار خون عزیزش را طلب می کند!  نه... صحبت امروز ما فقط صحبت از تدبیر است و بس...  لطفا تدبیری کنید.

حق نگهدارتان

جمعی از بازماندگان شهدای اصحاب رسانه

رونوشت:

• وزیر محترم فرهنگ و ارشاد اسلامی جهت استحضار
• وزیر محترم امور خارجه جهت استحضار

انتهای پیام/ز