به گزارش سایت خبری«رازق»، بر اساس نتایج تحقیق دفتر برنامه‌ریزی و اقتصاد مسکن که به بررسی پایداری توسعه مسکن در استان‌های ایران با استفاده از شاخص‌های جای پای اکولوژیک پرداخته، مقدار جای پای اکولوژیک مسکن در استان‌های ذکر شده بالاتر از کل ظرفیت زیستی موجود در این استان‌ها است. به عبارت دیگر استان‌های فوق‌الذکر بالاترین ناپایداری در ویژگی‌های توسعه بخش مسکن را به خود اختصاص داده‌اند.

هم‌چنین نتایج حاصل از محاسبه جای پای اکولوژیک مسکن نشان از آن دارد که ساکنان استان تهران با مقدار جای پای اکولوژیک 0.88 بالاترین و ساکنان استان سیستان و بلوچستان با 0.30 دارای کمترین مقدار جای پای اکولوژیک بر زمین‌های منطقه به واسطه‌ی تامین نیازهای مسکن خود هستند.

مطالعه پراکندگی جغرافیایی جای پای اکولوژیک در بخش مسکن نیز نشان از آن دارد که هرچه به سمت مرکز و شمال کشور حرکت می‌کنیم مردم برای تامین نیازهای مسکن خود اثرات شدیدتری بر محیط زیست وارد کرده و ردپایشان بر زیست کره، بزرگ‌تر بوده و استان‌های واقع در جنوب شرقی و جنوب غربی کشور کمترین اثرات را بر اکولوژی برای تامین نیازهای مسکن خواهند داشت.

از سوی دیگر بررسی و اندازه‌گیری ظرفیت زیستی نیز نشان از آن دارد که از نظر پراکندگی جغرافیایی ظرفیت زیستی، استان‌هایی که دارای کمترین تراکم جمعیتی بالایی هستند (همانند تهران، البرز، گیلان، مازندران) و هم‌چنین استان‌هایی که مقدار اندکی زمین‌های حاصلخیز دارند (همانند سیستان و بلوچستان) دارای ظرفیت زیستی سرانه پایینی هستند.

بنابراین گزارش، ظرفیت زیستی در هریک از مناطق جغرافیایی باید قادر به تامین نیازهای مصرفی اعم از مسکن، کالا و خدمات، غذا، حمل و نقل و انرژی باشد.

انتهای پیام/ز