فوتبال را زود کنار گذاشت اما در سال ۴۸ با حضور در جامعه داوری ایران به داوری علاقمند شد ودر این راه آنقدر با استعداد بود که ۳ سال بعد از شروع رسمی داوری در المپیک مونیخ داور شد.
نامدار در المپیک مونیخ داور بازیهای شوروی وبرمه وبازی مهم آلمان شرقی و مکزیک بود، او در این مسابقات برای بازی تیم های مکزیک وبرمه،غنا وکلمبیا وبالاخره آلمانغربی وآلمانشرقی کمک داور بود.
نامدار در سال ۱۳۵۳ رئیس کمیته داوران فدراسیون شد در حالی که تنها ۴۰ سال سن داشت،در همان سال به جام جهانی ۱۹۷۴ رفت وداور بازی استرالیا وشیلی بود، او در بازیهای ایتالیا وهائیتی والبته بازی برزیل ولهستان کمک داور بود.
در المپیک ۱۹۷۶ داور بازی فرانسه و گواتمالا وکمک داور فرانسه، گواتمالا و برزیل و لهستان بود.
قبل از جام جهانی ۱۹۷۸ بالاترین عنوان داوری دنیا در دهه ۷۰ به نامدار داده شد وافتخاری بزرگ برای او آفرید،او در جام جهانی ۱۹۷۸ بازی لهستان ، مکزیک را داوری کرد و بازی برزیل و سوئد ودیگر دیدار بین آرژانتین، لهستان را کمک داوری کرد.
نامدار در سال ۵۹ قضاوت را کنار گذاشت،در یک دیدار باشگاه های تهران در دسته دوم تیم جوانا ن با حضور مهدی ابطحی ۱۷ ساله ومجید جلالی و..با تیم صنایع دفاع بازی داشت، نامدار برای جوانان اعلام پنالتی کرد،پنالتی را ابطحی گل کرد ،اما (ع-ر)بازیکن بداخلاق صنایع به سمت او رفت ویک سیلی محکم به او زد،بازیکنان جوانان که بعد ها به وحدت تغییر نام داد، برای تادیب بازیکن بد اخلاق ویاد آوری بزرگی وشخصیت نامدار به سمتش رفتند اما نامدار بزرگ گفت اگر کسی او را مورد توهین قرار دهد اخطار میگیرد.نامدار ،بازیکن خاطی را اخراج کرد اما برای فدراسیون گزارش تنبیهی رد نکرد، تنها کاری که نامدار ۴۴ ساله انجام داد این بود که قضاوت فوتبال را کنار بگذارد.
او بعد از سالها سکوت ودوری در ۱۱ دی ۱۳۹۲ درگذشت.