به گزارش سایت خبری«رازق»:
اما شاید بتوان این فراموشی را به عنوان روندی طبیعی در نظر آورد و گفت انتظار زیادی است در دنیای فشن و مد امروز از جوان ایرانی خواست تا هنوز دل به لباس‌های سنتی‌اش ببندد. از همین روست که شاید که تماشای لباس‌های سنتی، به آیین‌های اقوام یا نمایشگاه‌هایی مرتبط با همین نوع لباس‌ها محدود شده است. اما اگر می‌خواهیم این روزها در خیابان‌ها لباس‌های سنتی اقوام را ببینیم، چه باید بکنیم؟
این‌روزها تهران، فستیوالی از رنگ و شادابی از دل تاریخ اقوام است. نه! اشتباه نکنید، پایتخت، جشنواره‌ای از محصولات سنتی اقوام به راه نینداخته و زن‌ها و مردها هم برای پوشیدن لباس‌های مختلف ایرانی، کمپین به راه نینداخته‌اند؛ این‌بار، تئاتری‌ها باعث شده‌اند که تهران، پر از رنگ‌هایی شود از دیروزهای ما؛ دیروزهایی گاه بسیار دور و با صبغه‌ای چندهزارساله.
سی‌وچهارمین جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر این روزها در تهران برپا شده است؛ هر سال علاوه بر نمایش‌های صحنه‌ای، نمایش‌های محیطی و خیابانی، بسیاری از علاقه‌مندان به تئاتر را به تماشا می‌خوانند. امسال هم مثل سال‌های گذشته، نمایش‌های خیابانی و محیطی بسیاری، از اقوام و ملل مختلف در جشنواره شرکت کرده‌اند؛ از رشت و تفرش و مرند و سنندج و مریوان و آبادان و سقز و اراک و مسجدسلیمان گرفته تا مجارستان و لهستان. این گروه‌ها در محوطه بیرونی تئاتر شهر و برج میلاد و یکی‌دوجای دیگر، هر روز فستیوالی از مدهای سنتی به راه می‌اندازند. در واقع، جشنواره تئاتر فجر را به همین دلیل می‌توان، جز رویدادی تئاتری، به نوعی احیاگر مدهای سنتی اقوام و ملل نیز دانست.
ما «مدآنلاینی‌ها» هم مثل بسیاری از علاقه‌مندان به هنرهای محیطی، میهمان یک اجرا در تئاتر شهر بودیم؛ «چارودار» نوشته محمد جعفری لفوت به کارگردانی پوریا کریمی. این نمایش که از آستانیه اشرفیه و از استان گیلان در جشنواره شرکت کرده، روایتی کاملا بومی ارائه کرده است؛ بومی چه به لحاظ قصه و چه به لحاظ صحنه‌پردازی و طراحی لباس.
رنگ لباس‌های زنان این نمایش و شور و نشاط مردان گیلکی، مجموعه تئاتر شهر را به وجد آورده؛ سیصدنفری دور صحنه اجرا در محوطه تئاتر شهر حلقه زده‌اند و هر بار نمایش موزیکال می‌شود و نوازنده‌ها زنده اجرا می‌کنند و بازیگران می‌خوانند، همگام با آن‌ها می‌خوانند و کف می‌زنند.
در این میان اما، توجه مردم بیش از هر عنصر دیگری به لباس‌های سنتی بازیگران است؛ لباس‌ها گیلکی با قدمت چهارهزارساله. یکی از تماشاگران که متولد رشت اما بزرگ‌شده تهران است و مشخص است که بیش از باقی از اجرای این نمایش لذت برده و لذتش همراه با حسی نوستالژیک است درباره لباس گیلکی به «مدآنلاین» می‌گوید: «آثار باستانی به دست آمده در سراسر سرزمین گیلان، سوابق زندگی در این منطقه را به بیش از چهار هزار سال می‌رساند. پوشاک مردم گیلان در گذشته‌های دور نیز از میان این اشیای به دست آمده قابل شناسایی است؛ چیزی شبیه به همین‌ها که تن بازیگران این نمایش می‌بینید».
زن‌ها روسری نسبتا بزرگی با دنیایی از رنگ‌های شاد به سر دارند برخی‌شان با پیشانی‌بندی که از روی پیشانی عبور کرده و پشت سر گره خورده، روسری را روی سر نگه داشته‌اند. دامن‌هایی بلند با پیراهنی متناسب با رنگ‌های دامن هم، جزو لاینفک سنت پوشاک در گیلان است که در این نمایش به‌درستی طراحی و اجرا شده است.پیراهن مردان به رنگ سفید است با جلیقه‌هایی مشکی. آستین پیراهن راسته و بدون مچ است و بلند هم نیست.
فستیوال رنگ‌ها در پایتخت
در طول سال برای این‌که لباس‌های اقوام ایرانی را ببینید، شاید لازم باشد تا کیلومترها از تهران دور شوید و نه به مراکز استان‌ها، بلکه به روستاهای دورافتاده بروید تا شاید نشانی از لباس‌ها پیدا کنید؛ جشنواره تئاتر فجر اما این‌روزها کاری کرده که شما در قلب ایران و در نزدیک خودتان هر روز ظهر تا عصر بتوانید یک تور گردشگری لباس اقوام راه بیندازید؛ توری که نه هزینه بلیت اتوبوس و قطار و هواپیما می‌خواهد نه هزینه بلیت تئاتر!
انتهای پیام/ز |