به گزارش سایت خبری«رازق»، هم‌زمان با فرارسیدن روز اجرایی شدن برجام، ولی‌اله سیف رئیس کل بانک مرکزی در برنامه گفتگوی ویژه خبری شبکه دو سیما، درخصوص اقتصاد بانکی پساتحریم گفت: «با رفع تحریم‌ها ۳۲ میلیارد و ۶۰۰ میلیون دلار از منابع بلوکه کشورمان آزاد می‌شود.» فارغ از بررسی آن‌که تیم مذاکره‌کننده‌ی ایرانی می‌توانست بیش از این‌ها را هم به دست بیاورد یا خیر، صحبت‌های سیف بیشتر از همه امید به آینده را در دل تولیدکنندگان و سرمایه‌گذاران داخلی ایجاد کرد. امیدی که با سرازیرشدن این پول‌ها به اقتصاد راکد کشور می‌توانست آثاری چون اشتغال و کاهش آمار بیکاری را نیز در پی داشته باشد.

از سوی دیگر، دو روز پس از اجرایی شدن برجام، حسن روحانی با حضور در مراسم جشن برجام، بزرگ‌ترین مشکل کشور را تیر سه‌شعبه‌ی «بیکاری، رکود و نبود رونق اقتصادی» عنوان کرد و از تأثیرات بسیار خوب رفع تحریم‌ها بر اقتصاد کشور سخن گفت و این انتظار را ایجاد کرد که با تخفیف و تعلیق تحریم‌ها و با پول‌های آزادشده بتواند امیدی را در جهت شکستن این تیر و کمک به تولید داخل به وجود آورد.

سپس رئیس‌جمهور در اولین سفر اروپایی دوران پساتحریم خود، تهران را به مقصد رم و پاریس ترک کرد و قراردادهای گران‌قیمتی را خصوصا با شرکت‌های فرانسوی امضا نمود. در این قراردادها بیشتر از همه خرید بیش از یک‌صد هواپیما از شرکت فرانسوی ایرباس به مبلغ 27 میلیارد دلار به چشم می‌آید که این رقم، کمی کمتر از پول‌های آزادشده‌ی ایران است.

هرچند هنوز ایران به همه‌ی این دارایی‌های بلوکه‌شده دست نیافته و باید مدتی را در انتظار بگذراند، اما با این وجود پرسشی به ذهن متبادر می‌شود که مگر مشکل بزرگ کشور «بیکاری، رکود و نبود رونق اقتصادی» نبوده که رئیس‌جمهور محترم بیش از 80 درصد از رقم پول‌های بلوکه شده را صرف خرید هواپیماهای غول‌پیکر فرانسوی نموده؟

البته اگر این اقدام روحانی را در بدبینانه‌ترین حالت از عینک انتخاباتی ببینیم، باز هم نمی‌توان مهر تأیید بر آن زد. چرا که اگر قرار است روحانی برای خود و نامزدهای مورد حمایتش سبد رأی مستقلی در توده‌ی مردم به دست بیاورد، خرید هواپیماهایی که بیش از 80 درصد مردم حتی ممکن است تا آخر عمرشان رنگ آن‌ها را هم نبینند، اقدام ستایش‌برانگیزی نیست؛ چرا که خرید هواپیما سفره‌ی مردم را بزرگ‌تر نمی‌کند.

انتهای پیام/ز